KORZIKA

BISER MEDITERANA

Korzika je, posle Sicilije, Sardinije i Kipra, četvrto po veličini mediteransko ostrvo. Nalazi se zapadno od Italije, ali politički pripada Francuskoj. Proslavljena je kao rodno mesto osvajača Napoleona Bonaparte, koji se, tokom godina provedenih u izgnanstvu na Svetoj Jeleni, sa nostalgijom prisećao specifičnog mirisa korzikanske makije. Prema francuskoj izreci Korzika je najbliže od svih dalekih ostrva. I zaista, svako ko je posetio ovo nesvakidašnje mesto mogao je da se uveri u to.

Korzika je ostrvo koje se nalazi otprilike 200 kilometara od Azurne obale, zapadno od Toskane i severno od Sardinije. Ova zemlja puna je enigmi i kontrasta, ali svakom ko ju je posetio ostala je u nezaboravnoj uspomeni.

Mapa i lokacija ostrva Korzika

To ostrvo je prava planina Mediterana jer njegov najviši vrh premašuje 2.000 metara, a ima i još 50 vrhova koji dostižu tu visinu. U priobalnom delu prostire se dve stotine plaža što su samo neke od neobičnosti ovog ostrva. Dovoljno je da krenete kroz Skalu di Santa Ređina ili uvalu Golo koja vodi do visoravni Niolo, pređete jedan od divljih planinskih prolaza Kol de Verđo, spustite se kroz borovu šumu Etone do lokalne luke Porto pa da shvatite spoj čudesnih prizora ovog kraja.

Čudesni prizori ovog kraja

Korzikanci

Granitne korzikanske visine odredile su karakter tamošnjih ljudi, koji su ostali zarobljeni u starim navikama i načelima. Lepota prirode nije ništa naspram neobične prirode stanovništva koja ostavlja najdublji utisak na turiste.

Na istoriju Korzike su uticale mnoge zemlje Mediterana, zbog čega je ona ostala potpuno različita od svih ostalih. Tako su na današnjoj Korzici i moral i običaji drugačiji od onih francuskih ili italijanskih.

Ako obilazeći ovo čudesno ostrvo sretnete starog pripovedača, zastanite i saslušajte šta će vam ispričati o toj regiji. Kad se dva Korzikanca sretnu prvi put, jedan drugom postave pitanje: "Iz kog si sela?", čime se iznova snažno poistovećuju sa mestom svog porekla.

Napoleon Bonaparta

Napoleon

Knjige često navode prestonicu Ajačo (francuski izgovor je Ažaksio) kao grad u kojem se rodio Napoleon, ali mala opština u Finistereu, Sent-Sev, takođe se hvali da je rodno mesto Napoleona Bonaparte.

Bilo kako bilo, pored najslavnijeg među njima, na ovom ostrvu su se rodili i Jozef Feš, Napoleonov ujak, kardinal i senator, Feliks Paskal Bačoki, princ Luče i Pjombina muž Elize Bonaparte, Napoleonove sestre, Karlo i Marija Leticija Bonaparta, Napoleonovi otac i majka, Jozef Bonaparta, Napoleonov brat i kralj Napulja i mnogi drugi koji su pripadali bližoj ili daljoj familiji velikog osvajača.

Istorijat ostrva

Korzika je bila pod uticajem ili u sastavu Kartagine sve do 237. godine p.n.e., kada potpada pod Rimsku Republiku. Vandali su zavladali ovim područjem 430, a Vizantijci od 522. godine. Kasnije, ostrvo je pod Arapima (Mavrima) i Lombardijcima, da bi 1282. palo pod đenovljansku upravu posle bitke kod Melorije. Korzika uglavnom ostaje pod Đenovom do 1768. godine kada je Francuska kupila to ostrvo.

Značajna ličnost korzikanske istorije je general Paskal Paoli (1725–1807), koji se borio za korzikansku nezavisnost i protiv Đenove i protiv Francuske. Za vreme ovog vojskovođe Korzika dobija amblem mavarske glave, po periodu mavarske vlasti (850–1034), ali nije izborila svoju nezavisnost.

Čuvari vremena

Ajačo

Gradska jezgra na Korzici nude izvanredan spoj istorije, lokalnog kolorita, zanimljive arhitekture i brojnih gastronomskih uživanja. Tokom letnjih meseci, celo ostrvo preplave brojni posetioci, prevashodno iz obližnje Italije i Francuske. Tada se u korzikanskim gradovima i selima održavaju brojni festivali i godišnje svetkovine koje su pravi praznik i za oči i za uši. Turistima se nude originalne rukotvorine, jela i pića, ali i priređuje uživanje u tradicionalnim korzikanskim polifonijama.

Korzika ima nekoliko velikih i lepih gradova – Ajačo, Bastija, Kalvi ili Bonifacio, od kojih svaki nudi neobične i originalne sadržaje. Lučka atmosfera i neposredna blizina mora pretapaju se sa karakterističnim gradski pejzažom mediteranskog tipa, uz poseban francuski šarm.

Arhitektura

Korzikanska svetovna i sakralna arhitektura uvodi posetioca u svojevrstan vremeplov kroz periode kada su razni narodi vladali ostrvom, ostavljajući za sobom neizbežan neimarski pečat.

Bastija

Karakteristične su romanske crkve podizane od raznobojnih granitnih ploča, što je tipično za stil graditelja iz Pize, dok su Đenovljani gradili barokne crkve, čiji se tornjevi uzdižu duž obale. Osobena je vojna arhitektura, prisutna u svakom većem priobalnom mestu uz neizbežne tvrđave sa bastionima, barutanama i palatama lokalnih zapovednika.

Kalvi

Groblja na Korzici predstavljaju poseban kuriozitet, sa brojnim kapelama bogatih porodica koje predstavljaju umetnička ostvarenja za sebe. I stambene kuće, obično podizane od kamena, nude zanimljive prizore sa svojim svedenim, a ipak maštovitim ukrasima, porodičnim grbovima, kulama i prozorima u raznim stilovima.

Bonifacio

Zahvaljujući snažnoj porodičnoj tradiciji koja vlada na ovom neobičnom mediteranskom ostrvu, kuće najčešće pripadaju istoj familiji vekovima, otkako su sagrađene.
Obala i plaže

Na mnogim mestima duž obala Korzike nalaze se kule osmatračnice koje potiču iz đenovljanskog perioda. Na zapadnoj strani ostrva protežu se brojni zalivi i plaže do koji se najčešće može doći samo peške ili uz pomoć barke ili jedrilice. Istočna obala je oivičena peskovito-muljevitim područjem uz koje se proteže autoput, ali i tu se može pronaći neki skriveni kutak.

Plaža u Bastiji

Sever i jug se ponose nekim od najprivlačnijih odrednica na ostrvu, ali upravo zbog toga znaju da budu pretrpani brojnim posetiocima, letnjim nomadima u potrazi za suncem i predahom.

Korzikanska osobenost

Prijatna klima, prelepe planine i plaže pravi su mamac za brojne turiste koji stižu tokom cele godine iz Francuske, ali i svih drugih zemalja Evrope. Ostrvo se još nije razvilo kao ostale francuske regije pa tako, na sreću, nije ugroženo industrijskim razvojem.

Lepota predela, osobenost korzikanske kulture i mentalitet ljudi stvorili su nesvakidašnju sliku o zemlji koja nikoga ne može da ostavi ravnodušnim.

Zorica J. Marković
Stil magazin 29 – 16.07.2007.